Go Loekasjenko

De dagen van dictator Loekasjenko lijken geteld. Zijn val wordt elk moment verwacht, waarmee de gedroomde vreedzame revolutie een feit zal zijn.
Logisch is de verwachting zeker, maar enkele jaren geleden werd hetzelfde verondersteld voor de hevig onder vuur liggende Venezolaanse president Maduro en die zit er nog steeds.
Wit-Rusland is als strategische buffer een belangrijk stuk van de achtertuin van Rusland. President Poetin zal in het buurland, dat hoewel onafhankelijk feitelijk niet meer is dan een vazalstaat die economisch zwaar op Rusland leunt, geen ontwikkelingen toestaan die de belangen van Rusland kunnen schaden. Loekasjenko kan nog bij wijze van laatste strohalm op zijn machtige buurman rekenen, maar garanties biedt dat niet. Anders dan bij eerdere opstanden, in Georgië en Oekraïne, is er in Wit-Rusland geen oppositie die aansluiting zoekt bij Westerse bondgenootschappen als de NAVO en de EU. Dat maakt het voor Poetin makkelijker om hem te laten vallen, zonder de grote risico’s die kleven aan een militaire interventie om het gezag te handhaven.
De door Loekasjenko gevangen gezette oppositieleiders varen geen anti-Russische koers. Ondertussen lijkt Loekasjenko zijn gezag steeds verder te verliezen. Maandag beleefde hij zijn ‘Ceausescu-momentje’, vergelijkbaar met de inleiding van de val destijds van de Roemeense dictator, toen hij door arbeiders werd uitgejouwd.
Moskou zal beseffen dat Loekasjenko het probleem is en zijn vertrek de oplossing. Waarbij het Kremlin er voor zal waken dat een machtswisseling te inspirerend kan zijn voor andere oppositiebewegingen.

Mediahuis, Regionale Dagbladen, Commentaar, 18 augustus 2020