Adoptievader
In mijn brievenbus vind ik een bericht van PostNL met de onwaarachtige mededeling dat ik niet thuis ben aangetroffen. Ik kan het uit het buitenland afkomstige pakket ophalen in de ‘PostNL-locatie’ in de plaatselijke Bruna-winkel.
Daar blijkt het pakketje eerst onvindbaar. Een medewerkster kijkt nog eens goed en komt toch met iets tevoorschijn. Op de grote envelop, verstuurd door China Post, staat als geadresseerde een mij onbekende naam en een ander huisnummer: 69 in plaats van 63. De straatnaam klopt. De barcodes op mijn afhaalbericht en het pakketje komen ook overeen.
,,Dus u mag het meenemen”, zegt de medewerkster nadat mijn legitimatie is geregistreerd.
“Terwijl het overduidelijk niet voor mij bestemd is?”
“Ja”, zegt ze, “de barcode is leidend. Maar als u het pakketje niet wilt, dan stuur ik het als onbestelbaar net zo lief terug naar China.”
Ik besluit de zending toch maar te aanvaarden, in de hoop het op de juiste plek te kunnen afgeven. Naam en huisnummer zeggen mij niks, maar via Google kom ik op de Linkedin-pagina van de geadresseerde en die werkt bij het bedrijf bij mij in de straat.
Ik weet inmiddels wat de inhoud is: een pop, zo voelt het ook aan. Een ‘baby child’ volgens de beschrijving op de envelop. Bij wijze van geboortekaartje staan lengte en gewicht er ook bij: 41 cm en 0,541 kilogram, een lichtgewicht dus.
Bij de balie van het bedrijf krijg ik de bevestiging dat de geadresseerde inderdaad hier werkzaam is. Mijn tijdelijke taak als adoptievader van een pop uit China zit er gelukkig op.
De Gooi- en Eemlander, In 60 seconden, 27 november 2019