Beeldenstorm

Een beeldenstorm is van alle tijden, vaak onderdeel van een revolutionaire beweging die niet op nuance let. En is soms een beetje dom.
De Irakees die met zijn voorhamer in 2003 de eerste deuken sloeg in het standbeeld van Saddam Hoessein in Bagdad kreeg later spijt. Saddam was een schurk, maar zijn opvolgers waren nog veel erger.
Onterecht vereerde iconen uit het verleden van de sokkel trekken aan de hand van inzichten van nu, het blijft iets ongemakkelijks houden. Er is begrip voor op te brengen als een menigte overmand door emoties, zoals in het Engelse Bristol het beeld van een slavendrijver in de plons gooit. En ook dat de wrede Belgische koning Leopold 2 het mikpunt wordt van woede.
Er was na de gruwelijke dood van George Floyd bij zijn arrestatie op 25 mei alle reden voor massale protesten. Ook zonder plunderingen en beeldenstorm is de noodzaak van actie tegen ‘institutioneel racisme’ inmiddels geland in politiek Den Haag. Het helpt niet dat vage clubjes de actie menen te moeten kapen door ook maar wat te gaan bekladden, zoals in Rotterdam met de beelden van Piet Hein en Pim Fortuyn is gebeurd. Het onderwijs is het juiste podium om verschillen tussen heldendom en schending van mensenrechten goed duidelijk te maken
Racisme hoort niet te bestaan, kán eigenlijk niet bestaan, omdat er maar één mensenras is, de homo sapiens. Allemaal zijn we afstammelingen van migranten die heel lang geleden vanuit Afrika de wijde wereld introkken, waarbij in noordelijke klimaten waarschijnlijk een nuttige evolutionaire aanpassing van huidskleur optrad.

Mediahuis, Regionale Dagbladen, commentaar, 13 juni 2020