Boodschap
,,Ik blijf me hier aan storen”, zegt vriendin als we in Naarden bij hotel Jan Tabak het reclamebord met de tekst ‘Jezus roept U’ passeren. Ik haal m’n schouders op en zeg laconiek: ,,Ik hoor helemaal niemand roepen.”
Foute reactie. ,,Nederland kent toch een scheiding tussen staat en kerk? En als iemand de tekst ‘Allah roept u’ boven de weg wil ophangen, mag dat ook?”
,,Dan zou ik nog steeds niets horen”, antwoord ik. Weer fout. Hoofdschuddend zegt ze: ,,Als ik journalist was…”
Dus de volgende dag keer ik terug naar de ‘plaats relict’ en parkeer ik mijn auto in een zijstraat van de Amersfoortsestraatweg. Op de vluchtheuvel noteer ik het telefoonnummer dat op de religieuze reclamezuil boven het asfalt staat, ondoenlijk vanuit een rijdende auto.
Het spoor leidt naar een lokale ondernemer: Philip Dijs, hovenier en christen. Dus de opdrachtgever is een individueel persoon, niet een instituut. Dit ontkracht enigszins het argument dat staat en kerk gescheiden horen te zijn.
Toch is het raar dat de gemeente via een bedrijf de openbare ruimte beschikbaar stelt voor het uitdragen van een religieuze boodschap, naast commerciële uitingen, zoals reclame verderop in de berm van een broekenzaak en een theater. Het bedrijf werft klanten, zo staat op internet, en legt de tekst ter goedkeuring voor aan de gemeente.
Zou ‘Allah roept u’ ook mogen? Een reactie van Wilders met schriftelijke Kamervragen waarin het woord ‘knettergek’ voorkomt, ligt heel erg voor de hand. Weigeren neigt naar ongrondwettelijke ongelijke behandeling en lijkt juridisch aanvechtbaar. Maar als er verder niemand over klaagt?
De Gooi- en Eemlander, In 60 seconden, 2 januari 2020