Dividendroof

Nauwelijks zijn we bekomen van de soap rond het afschaffen van de dividendbelasting of een veel groter schandaal dient zich aan: de dividendroof waaraan bankiers, handelaren, fiscalisten, investeerders, hedgefunds en pensioenfondsen zich decennialang in Europa gewetenloos hebben schuldig gemaakt.
Een groot internationaal journalistiek onderzoeksproject waaraan ook de Nederlandse site Follow the Money meewerkte, bracht de schokkende praktijk van het ‘dividendstrippen’ aan het licht. Via ingenieuze frauduleuze constructies zijn Europese belastingdiensten benadeeld voor naar schatting 55 miljard euro. Met slim beleggen heeft dit niets te maken, het is gecoördineerde diefstal van geld dat bedoeld is voor zorg, onderwijs, defensie en infrastructuur om het voorzieningenniveau in de samenleving op peil te houden.
Na de aanslagen in Parijs in 2015 zei premier Rutte dat Nederland in oorlog is met IS. Deze week verklaarde defensieminister Bijleveld dat we in een cyberoorlog zijn verwikkeld met de Russen. Een Haagse mededeling dat we ook in oorlog zijn met de bankwereld, mag niet meer lang op zich laten wachten, na alle recidiverende financiële schandalen. Het aanhoudende parasitaire en maatschappelijk ontwrichtende gedrag in de wereld van het grote geld vraagt om de hoogste alarmcode.

HMC, Commentaar, 20 oktober 2018

Startpagina Journalist en Schaker

Overzicht Politiek/Samenleving

Voorbeeld van dividendstrippen

Drie investeerders bundelen hun krachten: A, B en C. Investeerder A heeft aandelen in een bedrijf dat genoteerd staat aan de Duitse effectenbeurs, de DAX. Volkswagen bijvoorbeeld. De aandelen zijn 20 miljoen euro waard.
Investeerder B koopt ook aandelen van Volkswagen, ook voor 20 miljoen euro. Maar investeerder B koopt de aandelen vlak voor het bedrijf dividend aan haar aandeelhouders uitkeert. Deze aandelen worden cum-dividend genoemd. Het aandeel is dan nog ‘zwanger’ van die winstuitkering, en dus meer waard. Het bijzondere: investeerder B koopt de aandelen van investeerder C, maar investeerder C bezit deze aandelen op het moment van de verkoop nog helemaal niet. Dat maakt niet uit: investeerder C hoeft de aandelen namelijk pas later te leveren. Dat heet ‘short’ gaan.
Nu betaalt het beursgenoteerde bedrijf het dividend uit: 1 miljoen euro. Het bedrijf betaalt investeerder A echter slechts 750.000 euro uit. De resterende 250.000 euro, oftewel 25 procent van het dividend, wordt door de staat geïnd als vermogensbelasting. Investeerder A krijgt voor deze 250.000 euro een certificaat, waarmee hij onder bepaalde voorwaarden de belasting van de staat kan terugkrijgen.
Investeerder A verkoopt zijn aandelen Volkswagen nu aan investeerder C. Investeerder C heeft ze nodig, omdat hij nog steeds aan investeerder B moet leveren. Maar C betaalt geen 20 miljoen euro, maar slechts 19 miljoen euro. Dat komt omdat de aandelen minder waard zijn, omdat het dividend al uitgekeerd is. Dat heeft A al geïncasseerd. Zulke aandelen worden ex-dividend genoemd.
Nu levert investeerder C de aandelen aan investeerder B. Maar omdat investeerder B de aandelen vóór de dividenduitkering heeft gekocht, en de aandelen nu 1 miljoen euro minder waard zijn, betaalt C 750.000 euro aan B. Investeerder B krijgt een belastingcertificaat voor de ontbrekende 250.000 euro.
Tot slot verkoopt investeerder B de aandelen terug aan investeerder A. Alles is weer zoals het voor de verkoop was. Denkt men. Maar hoewel de Duitse staat maar één keer de 250.000 euro aan belastingen heeft geïnd, zijn er na deze wisseltruc twee belastingcertificaten, elk van 250.000 euro. Investeerder A en investeerder B krijgen in totaal dus 500.000 euro terug van de staat, die nu een kwart miljoen euro armer is. De drie investeerders delen de buit.
Bron: Follow the Money