Een wonderschone gemiste kans

De mooiste gemiste kans van het toernooi tot nu toe. De derde dag van wat vroeger het hoogovenstoernooi heette, was interessant maar het gevoel van ‘net niet’ overheerst.
Het leek een hersteldag te worden voor Boris Gelfand, op papier een van de favorieten, maar na twee nederlagen mogelijk al kansloos voor de toernooizege. Gisteren speelde hij met zwart een sterke partij tegen een andere topfavoriet, Hikaru Nakamura, de winnaar van het toernooi in 2011.
Gelfand had zijn goede spel kunnen bekronen met een wonderschone combinatie, ingeleid door een loperoffer op de 43e zet, gevolgd door een splijtende pionzet waarna de weg naar de vijandelijke koning helemaal open zou komen te liggen. Waarom zien topgrootmeesters de combinatie niet (Nakamura zag het ook niet aankomen) en de computer wel?
Het is in dit geval niet zozeer de rekenkracht waarin de machine de mens overtreft. Het heeft vermoedelijk meer met de focus van de menselijke ogen te maken. Gelfand zal de directe omgeving van de vijandelijke koning grondig hebben onderzocht op zwakke plekken. Die waren er volop. Maar door fixatie op de in het oog springende kwetsbare plekken miste hij waarschijnlijk de springplank naar succes via het afgelegen en ogenschijnlijk onbeduidende veld a3.
De computer kent dit soort beperkingen niet, scant koel zonder te zijn afgeleid het volledige bord. Gelfand deed zichzelf hiermee tekort, het publiek zou hem een fraaie zege vast hebben gegund. Nakamura ontsnapte handig naar remise.

HMC, Sport, 14 januari 2014

Startpagina Journalist en Schaker

Overzicht Wim van der Wijk aan Zee