Oorlog? Nee, we zijn in staat van verwarring

De Franse president Hollande ontmoet deze week de wereldleiders Obama en Poetin, die door het lot van de IS-terreur partners in crimefighting zijn geworden.
Op de aanslagen in Parijs reageerde Hollande met gespierde taal, Frankrijk zal IS vernietigen. Obama reageerde in de zomer van 2014 op dezelfde manier toen hij en de wereld werden geconfronteerd met beelden van gruwelijke onthoofdingen door IS. Vervolgens gebeurde er namens de Verenigde Staten niet veel meer dan bombardementen die volgens militaire experts weinig effectief zijn.
Het resultaat van het overleg van Hollande, Obama en Poetin zal ongetwijfeld zijn dat de aanvallen vanuit de lucht worden opgevoerd. Critici zullen weer opmerken dat dit onvoldoende is om IS uit te schakelen. Hiervoor is een grondoorlog onvermijdelijk en dat is precies wat Obama niet wil.
In de tien dagen na de 13/11-aanslagen (13 november) in Parijs hebben deskundigen hun licht laten schijnen over de zaak. Concrete oplossingen zijn niet dichterbij gekomen. Er is gewezen op het eigen falen van het Westen, het koloniale verleden waarin de kiem is gelegd voor de huidige chaos in het Midden-Oosten. Op de contraproductieve ‘regimechange’-politiek van de VS in Irak en Libië. Op het perspectiefloze bestaan van jonge moslims die vatbaar zijn voor radicalisering. Op het falen van de veiligheidsdiensten, die internationaal te weinig samenwerken. Op de slappe houding tegen terreurverdachten, in plaats van elke Syrië-ganger op te sluiten, een roep die nu ook in Nederland wordt gehoord.
Het probleem is dat regeringsleiders in deze situatie zijn gedwongen tot daadkrachtige uitspraken en dito maatregelen. Die zijn een verscherping van de maatregelen die zijn genomen na de 9/11-aanslagen (11 september) op de VS in 2001. Dit leidde tot de Eerste Terreuroorlog, ingeleid door de Amerikaanse invasie in Irak in 2003. De terroristen zijn niet vernietigd of uitgerookt, zoals dapper door Bush werd aangekondigd. Ze zijn er eerder sterker uitgekomen, in een andere hoedanigheid. Te vrezen valt dat de Tweede Terreuroorlog (deze benamingen zijn, naar analogie van de Eerste en Tweede Wereldoorlog, afkomstig van de Belgische cultuurhistoricus/schrijver, David van Reybrouck) hetzelfde resultaat zal hebben.
Niets doen is natuurlijk geen optie, gespierde taal is misschien nodig om de bevolking gerust te stellen en haar het idee te geven dat er een oplossing in de maak is. Zo’n oplossing zou er ook moeten zijn door de krachtsverhoudingen. IS kan eigenlijk geen partij zijn voor een coalitie van supermachten, ware het niet dat veel leden van deze coalitie een eigen agenda hebben, geleid worden door opportunisme en niet zelden de neiging hebben op het verkeerde paard te wedden. Want hoe heeft IS in recordtijd het kalifaat, een gebied zo groot als Groot-Brittannië, kunnen vestigen? Amerika heeft lang gedacht dat de beweging ‘nuttig’ zou zijn in het streven het regime van Assad omver te werpen, de Syrische dictator die acht keer zoveel slachtoffers op zijn geweten heeft als IS.
De bittere ironie is dat er nu stemmen opgaan om Assad te laten rusten, om eerst IS succesvol te bestrijden. En Poetin zal als tegenprestatie voor het Russische aandeel in de strijd het einde van de sancties wegens Oekraïne opeisen.

HMC, Opinie, 24 november 2015

Startpagina Journalist en Schaker

Overzicht Internationaal