Delicatesse als ontlasting

Veel wordt er meestal niet gelachen in de wachtkamer bij de dokter. Maar deze keer was het schuddebuiken. Een jongeman van in de dertig verbrak de stilte. “Man, man, man, wat ik vorige week heb meegemaakt… Ik was hier met mijn buurvrouw die slecht ter been is. Ze moest ontlasting inleveren voor laboratoriumonderzoek. Ik had haar gebracht met de auto. In de deuropening kwam ze erachter dat ze het potje dat ze in de koelkast bewaarde, was vergeten. Dus ik reed terug, zij bleef voor haar afspraak. Ik had de sleutel meegekregen en ging op zoek naar het flesje. Mijn oog viel op een glazen potje met rode kaviaar. Ik bedacht meteen een grap. Ik ontdekte in een vakje ook zo’n saus, in plastic verpakt, van een maaltijdsalade uit de supermarkt. Precies in de juiste kleur: donkerbruin. Terug in de wachtkamer zei ik dat ik het had gevonden, en overhandigde haar het flesje met kaviaar.
‘Nee’, riep ze, ‘dit is het niet, oh wat een ramp’. “Grapje, zei ik. En gaf haar de donkerbruine saus. Ze had het helemaal niet meer. De assistente kwam erbij en snapte het ook niet. Paniek, want de koerier kon elk moment komen om het spul op te halen. Toen haalde ik het juiste flesje uit mijn jaszak.”
‘Je bent wel een beest’, zei ik lachend. “Ja, dat zei de assistente ook, ‘hoe kon ik zo gemeen zijn!’ Ha,ha, ze zei het wel schaterlachend.”

De Gooi- en Eemlander, In 60 seconden, 16 december 2016

Startpagina Journalist en Schaker

Overzicht Dagelijks Leven