Eet smakelijk: vis met bandengruis

Microplastics zijn de echte sluipmoordenaars

De vraag of het zin heeft om plastic afval te recyclen, doet er niet zo veel toe. Je moet het als brave burger maar gewoon doen, zonder al te veel rendementsdenken. De enorme hoeveelheid die je bij scheiding tegenkomt, maakt je in elk geval bewust van de ‘plastificering’ van de maatschappij.
Ook de discussie over kunstgrasvelden is eigenlijk heel simpel: je moet het niet willen. Sport maar gewoon op echt gras, beter kan niet. Nog afgezien van de vraag of het bóven het kunstgras schadelijk is voor de mens, zeker is dat het natuurlijk bodemleven ónder de grasmat onmogelijk maakt. Ook hier is rendementsdenken verkeerd: de voordelen van lagere kosten van onderhoud en geringere afhankelijkheid van weersinvloeden wegen niet op tegen de milieunadelen en mogelijke gezondheidsproblemen. Weg ermee, gelukkig heeft Ajax al aangekondigd vier kunstgrasvelden te gaan vervangen door echt gras.
In de publiciteit krijgen deze zaken veel aandacht, op zich terecht, maar er dient zich een nog veel groter probleem aan in de vorm van microplastics en hun nog kleinere, onzichtbare broertjes: de nanoplastics.
Dit zijn de echte sluipmoordenaars. En ze zijn overal: ze zitten in cosmeticaproducten, in synthetische kleding waarbij ze bij elke wasbeurt in de wasmachine vrijkomen en in het afvalwater belanden. De waterzuivering houdt misschien maar de helft van deze microbolletjes tegen, de rest stroomt naar rivieren, meren en oceanen.

Autobanden

Microplastics zitten ook in autobanden. Volgens wetenschappelijk onderzoek is zelfs een derde tot de helft van de microplastics afkomstig van slijtage van autobanden. Ook het bandengruis komt in het oppervlaktewater terecht of verdwijnt in de atmosfeer als fijnstof.
Microplastics zijn waargenomen in de voedselketen van de oceanen. Ze zijn aangetroffen in organen van vogels en vissen. Ze vormen een bedreiging voor veel diersoorten, hoewel nog niet precies bekend is wat microplastics precies met levende wezens doen. Wel binden ze giftige stoffen aan zich. Nanoplastics doen dat nog veel sterker dan microplastics.
Begin deze maand werd bekend dat voor het eerst microplastics zijn aangetroffen in waterdieren die op grote diepte leven, tussen de 300 en 1800 meter, zoals zeekomkommers, heremietkreeften en springkrabben.

Honing

In 2013 is al aangetoond dat er ook plastic deeltjes in de honing zitten.
Enkele landen hebben al wetgeving ingesteld tegen het gebruik van microplastics.
In Nederland is wetgeving aangekondigd voor eind 2016, maar niet zeker is of dat lukt. En het is ook niet zeker of die wetgeving ook op nanoplastics van toepassing zal zijn. In de verkiezingsprogramma’s die inmiddels zijn verschenen wordt het probleem nauwelijks opgepikt, een gemiste kans.

HMC, opinie, 15 oktober 2016

Startpagina Journalist en Schaker

Overzicht Duurzaam