Plassen achter de betaalmuur (1)
Er staat een rij voor de tolpoortjes bij de ingang van het plassengebied van de raststātte aan de Duitse autobahn. Zeventig cent kost de toegang tot de toiletten van de firma Sanifair. Eigenlijk minder want als je daarna iets koopt in het restaurant, krijg je tegen inlevering van de waardebon vijftig cent korting.
De rij voor de damestoiletten is het langst. Pisbakken, ontworpen voor de soort die staand de blaas kan legen, nemen minder ruimte in dan aparte zithokjes en dat bevordert in alle opzichten de doorstroming.
De toiletruimte voor de heren heeft maar vier van die hokjes die alle bezet zijn. Dan zie ik een vrouw naar buiten komen die waarschijnlijk een sluiproute heeft genomen vanwege hoge nood in combinatie met een lange rij bij de dames. Ze kijkt erbij alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Het werkt: geen haan die er naar kraait.
Vroeger was het misschien ondenkbaar dat een vrouw haar bibs zou toevertrouwen aan een wc-bril die eerder op de dag door honderden mannenbillen is getoucheerd, om het maar eens plastisch te zeggen. Maar na elk bezoek krijgt de Sanifair-bril een grondige machinale reiniging.
Plassen achter de betaalmuur heeft zeker een voordeel: het levert schonere toiletten op. Misschien brengt het mannen en vrouwen ook nog wel dichter tot elkaar.
Plassen achter de betaalmuur (2 en slot)
De drukte voor de tolpoortjes werkt inventief op de calculerende reiziger die dringend om een boodschap, groot of klein, verlegen zit. Naast de sluiproute naar het mannendomein lijkt ook oneigenlijk gebruik van het invalidentoilet een nieuwe trend op het servicestation langs de Duitse autobahn.
Drie vrouwen staan voor de deur van het toilet voor behinderten, zoals zo’n voorziening in het Duits heet. Ik vang hun gesprek in het Duits toevallig op. Uiteraard puur vanuit journalistieke interesse want hier doet zich een interessant sociologisch verschijnsel voor.
Het werkt als volgt: gebruik van dit toilet is gratis, maar je moet eerst de sleutel halen bij de kassa en een borg afstaan, bijvoorbeeld een ID-bewijs of een twintigeurobiljet. Een oudere vrouw met rollator vraagt een andere dame licht gepikeerd waarom zij van het invalidentoilet gebruik maakt, terwijl zij ogenschijnlijk goed ter been is. ,,Ik ben COPD-patiënte”, antwoordt ze. Waarbij zij zich op de borst klopt – uiteraard niet om op te scheppen maar ter illustratie van de benauwdheid die deze ernstige ademhalingsaandoening kenmerkt. ,,Mijn vriendin heeft twee versleten heupen en kan ook de Treppe nicht mehr hinunter. Soms is het niet wat je aan de buitenkant denkt te zien”, antwoordt ze.
Ik prijs me gelukkig getuige te zijn van zoveel beleefdheid en wijsheid in een rij voor een toilet voor mensen met een beperking.
De Gooi- en Eemlander, in 60 seconden 13 en 14 juli 2018