Statiegeld

Het is weer flessentijd. De twee kratten onder het tuinbankje voor de keuken puilen uit. De helft gaat in de glascontainer, op de andere helft zit statiegeld. Bierflesjes, frisdrank en mineraalwater.
Bij de machine duw ik ze één voor één voorzichtig in de mond van het apparaat. Een gulzige groene tong slokt ze op. Het loopt gesmeerd, tot nummer 24: een meervoudig gedeukte grote mineraalwaterfles. Machine weigert inname. Subtiel kneden levert door het waterbedeffect niets op: de deuken verplaatsen zich. “Nee meneer, die fles kan niet, die is niet meer in een goede staat”, zegt een medewerker in lichtblauwe bedrijfskleding.
Ik protesteer, zeg dat ik er recht op heb. Dat het mijn schuld niet is dat de machine zo gevoelig is. En dat ze maar sterker materiaal voor de flessen moeten gebruiken. Hij pakt geïrriteerd de fles, verdwijnt door de klapdeurtjes en komt even later terug met een gaaf exemplaar, waarmee ik het karwei mag afmaken. Ik print de bon van 4,65 euro en stop het papiertje in de Pink Ribbon-bak, ter ondersteuning van de strijd tegen borstkanker.
De jongeman ziet het, zijn mensbeeld knapt er meteen weer van op. Toch niet zo’n kleinzielige hufter, denkt-ie. “Fijne dag”, zegt hij met een oprechte glimlach. Sommige mensen hebben een hekel aan boodschappen doen, ik niet.

De Gooi- en Eemlander, In 60 seconden, 20 oktober 2016

Startpagina Journalist en Schaker

Overzicht Dagelijks Leven