Testosteron

Caster Semenya, een 28-jarige Zuid-Afrikaanse atlete, is geboren als vrouw. Punt.
Toch mag ze van de atletiekfederatie alleen nog deelnemen aan internationale wedstrijden als ze medicijnen neemt die haar prestaties verlagen. Het sporttribunaal CAS heeft gisteren hiervoor de weg vrijgemaakt door haar bezwaren tegen het besluit af te wijzen.
De motivatie die hieraan ten grondslag ligt is fascinerend: het CAS noemt de uitsluiting unaniem ‘discriminatoir maar redelijk, proportioneel en noodzakelijk voor de integriteit van de vrouwenatletiek’. Te gek voor woorden: iets slechts is dus nodig voor iets goeds, ten koste van het individu.
Semenya behoort tot de hyperandrogene atleten die op natuurlijke wijze bovengemiddelde testosteronwaarden aanmaken waarmee ze in het voordeel zouden zijn ten opzichte van andere atletes. Zij mag alleen nog meedoen als ze medicijnen neemt. Ze zal dan vrijwel zeker niet zegevieren (ze was eerder wereldkampioene en won olympische medailles). Een paradox met de onfrisse traditie binnen deze sport, waarbij er juist middelen werden geslikt om te wínnen. Het testosteronplafond is een zogenaamde ‘nette’ manier om deelneemsters een gelijk speelveld te garanderen. Eerlijke (?) sport mag echter nooit een rechtvaardiging van schending van mensenrechten zijn.

HMC, Commentaar, 2 mei 2019